شرکت‌های هواپیمایی ایران بهای بسیار سنگینی را بابت عدم توجه به شرایط عدم قطعیت درونی و بیرونی خود می پردازند که توسط تصمیم گیری های اشتباه و نزدیک بینی مدیران عملیاتی آنها تحمیل می شوند.
پرکاربردترین رویکرد در مواجهه با این شرایط عدم قطعیت، مدیریت ریسک است که معمولا دانشی از روندهای تکراری آن داریم.
دوم رویدادهایی که به دلیل ماهیت آنها مدیریت ریسک در آنها را نمی توانیم به کار بگیریم لذا در این موقعیت ها از رویکرد تصمیم‌گیری استوار با تفکر انعطاف‌پذیری استفاده می کنیم.
سوم، در شرایطی که سطح دانش در موقعیت ها جهت تصمیم گیری پایین است و با شرایط عدم قطعیت قابل توجه مواجه هستیم و به طور منطقی جهل زیادی داریم و می دانیم که نمی دانیم چه می شود، مدیران باید بر تاب‌آوری در شرکت‌های هواپیمایی(یعنی آمادگی عمومی مواجهه، مقاومت، تکنیک های ریکاوری و یادگیری از اختلالات) و اقدامات مبتنی بر تصمیم‌گیری های استوار تأکید کنند.
چهارم که در اختیار تصمیم گیرندگان است، اقدامات فرهنگی و رفتاری در سطح فردی و سازمانی است که با آموزش های مستمر فرصت بسیار سودآور و کم هزینه ای را در اختیار شرکت‌های هواپیمایی ایران قرار می دهد.
