این دو نمودار بینش بسیار مناسبی از روند توسعه و اعتلای هوانوردی ملی در مقیاس بخشی و همچنین در سطح کلان کشوری به ما می دهد.
تحول سیاست خارجی مبتنی بر توسعه ملی اقتصادی نه مرام های ایدئولوژیکی و اصلاحات و حرکت تدریجی به سمت مدل ترکیبی سوسیالیسم سرمایه داری خاص چینی از سال ۱۹۷۹ و ۱۹۸۹ میلادی مقارن با سال های ۱۳۵۷ و ۱۳۶۷ شمسی در کشور ما ایران در زمان دنگ شیائوپینگ پیگیری جدی شد و کشور چین را که از لحاظ درآمد سرانه از ایران فقیرتر بود به یکی از بزرگ ترین اقتصادهای جهان تبدیل کرد.شخصیت عمل گرایانه دنگ حقیقت ها را هر چند تلخ از میان واقعیت ها جستجو و تحمل می کرد یعنی به تعویق انداختن تمام تنش های بین المللی و حتی سرزمینی(مانند تایوان و هنگ کنگ)برای ۵۰ سال تا وقتی که چین از نظر اقتصادی قوی گردد.
مدل توسعه ملی خاص چینی متناسب با شرایط کشور در میدان محدود آزمایشگاهی صنعت هوانوردی و حمل‌ونقل هوایی کشف شد و به درک و فهم و اجماع در آن رسید و پیشرانی الهام بخش برای سایر بخش های ملی چین گردید.
امنیت با ایجاد وابستگی متقابل شکل گرفت و از سال ۲۰۱۶ چین در میدان هوانوردی رقبای بین المللی را در خاک خود شکست داد (نه در کرونا).